Rechtbank Assen, zaterdag 7 november 2009
Op deze druilerige dag sta ik buiten op de stoep te wachten tot de rij wachtenden zich naar binnen wurmt. De rechtbank van Assen heeft samen met vele andere rechtbanken in den lande open dag.
Dit wachten geeft mij even de tijd om te ontdekken wat de regels van het huis zijn. Ik loop per slot van rekening gewapend rond met camera en heb zo het idee dat justitie niet zit te wachten op een uitgebreide reporage van het interieur van haar gebouwen, maar omdat het open dag is heb ik goede moed.
Ach zie daar...daar hangt een bord met een keur aan
ge- en
verboden, waaronder het gebruik van een fotocamera en dát viel dus onder de
verboden. Ach ja, we zien wel, het is per slot van rekening open dag nietwaar?
Ik krijg door een, al dan niet tijdelijke, medewerker een plattegrond van het gebouw in de handen gedrukt en beweeg me langs de portier die de schare bezoekers vanachter kogelwerend glas gadeslaat. Ik passeer haar met een vriendelijke glimlach in de hoop dat ik niet uit de rij gepikt zal worden om mijn camera in te leveren. Ik draag de camera weliswaar in een grote tas, maar het is overduidelijk een cameratas.
Zo, ik ben binnen, wat een drukte. Mensen buigen zich over tafels met gratis pennen en tasjes, snoepjes, folderwerk en ga zo maar door. Ik sla linksaf een rustige gang in, het is de gang die toegang geeft tot een zittingsruimte genaamd "Singelzaal". In de Singelzaal is het een drukte van belang, het is er warm en benauwd..véél te benauwd en ik besluit om de nep-civielrechtzitting "hoezo ontslag" niet bij te gaan wonen...o, ik zie dat mijn besluit eigenlijk geen besluit meer van mij is want daar gaan de deuren al dicht. Een potige beveiliger gaat "op de plaats rust", dus benen iets uit elkaar en handen op de rug, voor de deur staan en trekt daarbij een gezicht alsof hij de enige in het gerechtsgebouw is die door de kredietcrisis is getroffen.
De rechtzaak kan natuurlijk niet beginnen zonder de rechter en ziedaar naast mij doemen ineens twee heren in toga op. De vriendelijke heren brabbelen een gesprekje op niveau en in jargon, dus vraag ik de heren of het ook is toegestaan om hier te fotograferen, ze lijken mij de juiste personen aan wie ik dit zou moeten vragen. Ze kijken elkaar wat jolig aan en ik zie duidelijk dat ze vandaag schik hebben. "Ik zie het probleem niet zo, normaal is het ten strengste verboden, maar er zijn vandaag geen echte zittingen.....doet u dit vanuit uw beroep?" "Nee, gewoon liefhebberij, het is niet voor de krant of zo, maar ik kan u beiden natuurlijk niet garanderen dat er niet een fotootje op internet verschijnt". Toen ik dit zei, kreeg ik direct spijt, dit zou natuurlijk nooit de goedkeuring van de in toga gestoken heren kunnen krijgen. Maar het tegendeel gebeurt. De heren kijken elkaar aan en gaan als vanzelf op een manier naast elkaar staan alsof ze ook wel eens op het wereldberoemde internet willen verschijnen. Ik stelde snel mijn camera in en schiet een plaatje van beide heren. Helaas genomen zonder flitser, waardoor de sluitertijd iets te lang is zodat de foto enigszins bewogen overkomt.
Snel even de instelling veranderen....."MENEER" klinkt het ineens achter me. Ik draai me om en ontwaar daar het boze gezicht van de bewaker, hij is zo groot dat ik niet op mijn tenen hoef te staan ook al staan er aardig wat mensen tussen ons in. "Heeft u daar toestemming voor meneer?" Ik kijk hem geruststellend aan. "Ja, dat heb ik". "O ja? van wie dan wel, want u mag hier helemaal geen foto's maken". Met een zelfvertrouwde blik deel ik hem mede "Van deze heren zelf". Ik ben er van overtuigd dat dit voldoende gewicht in de schaal brengt om de geüniformeerde bozerik er van te doen overtuigen dat het wel snor zit. De twee in toga gestoken heren (overigens géén acteurs) kijken elkaar met een onschuldige blik aan die ze overduidelijk hadden geleerd van de vele verdachten die voor hun waren verschenen. De twee maken zich uit de voeten en verschuilen zich vervolgens in de Singelzaal om mij zonder verdediging achter te laten met een reus van een sjacherijn. "Kunt u niet lezen? U moet de lijst van verboden dingen hebben gezien toen u hier binnenkwam". "Jazeker meneer, die heb ik gezien maar omdat het hier een open dag betreft lijkt het mij mogelijk dat een verbod op het maken van foto's op een onschuldige dag als deze niet aan de orde is". En voeg er meteen de uitspraak van de rechter bij "en deze heren vinden dat dat op een dag als deze geen probleem is". "Daar heb ik niets mee te maken, het mag gewoon niet, u kunt toch zeker wel lezen. We hebben ook nog extra bordjes opgehangen die dit ook nog eens duidelijk maken".
"Jazeker die heb ik gezien, maar die zien er al evenzo officieel uit als al die andere, dus die zouden er net zo goed altijd kunnen hangen maar dat kan ik niet weten omdat ik hier eenvoudigweg te weinig kom". Grap ik in een poging het niet te laten escaleren. Want ze hebben daar zeker cellen. "Goed, goed, okee, ik stop de camera wel weg". Ik accepteer de nederlaag en probeer mijn eigen gezicht nog enigszins te redden door deze dictator nog even subtiel en public op zijn nummer te zetten. "Ik begrijp wat u nu bedoelt, maar de manier waarop u dit doet komt zeer kleinerend over en is ook niet professioneel". De reus kijkt schielijk de hal in en ziet dat het publiek gespannen naar hem kijkt in afwachting van zijn antwoord. Ik ben me nu ineens bewust van het publiek en voel de sympathie voor de underdog; ik dus. "U mag hier niet fotograferen". Hij kijkt meteen de andere kant op en ik gok op een gelijkspel.
Daar laat ik het dan ook maar bij.
Ontwerp: Arie Emens, Groningen
