Je rijdt Winschoten uit met een flauw zonnetje die zijn laatste gloed eruit perst op je linker wang. Wat een baan heb ik toch! Even later wordt het iets killer in de cabine want station Scheemda ligt tussen het groen (ja, het zit nog aan de bomen), gauw weer door want een zonnetje in de cabine scheelt altijd weer een graad of twee.
Langzaam laat ik het station van Scheemda achter mij terwijl de trein lichtjes naar links helt om de bocht nog comfortabeler te kunnen nemen richting Zuidbroek. Ik zie de opening tussen het hoge groen waartussen twee glinsterde ijzeren spoorstaven hun weg hebben gevonden richting het wijdse van de Westerlanderpolder.
Intussen was de zon weer iets gezakt en lag mij op te wachten achter het laatste boompje links van het spoor. De zon ging door met waar hij voor Scheenda mee was geeïndigd; het voorzien van enkele extra graadjes in de cabine, alleen stond hij nu op de voorruit te branden en was inmiddels zo ver gezakt dat het verbergen van de zon achter het zonnescherm tot gevolg zou hebben dat ik totaal geen zicht meer had op wat er voor mij plaatsvond. Zonnebril op en doorbijten dan maar.
Hardop zit ik te denken 'met dikke mist zie je nog veel minder en rij je ook gewoon door' luisterend naar mezelf realiseer ik me dat die tijd ook niet meer zo lang op zich laat wachten alleen levert die mist geen extra graadjes op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten