Je gaat er waarempel (al zeg ik het zelf) ook nog eens betere foto's door maken. Je gaat anders naar dingen kijken, maar je gaat ook vergeten wat je vroeger wél op de foto zette.
Je gezin komt er steeds bekaaider af.
Gisteren ben ik weer eens op pad gegaan om te fotograferen. Ik bleef in de buurt van mijn woonplaats en de lucht was fantastisch; het wolkendek vertoonde vele gaten waardoor het mogelijk was goed licht te vangen en soms alleen een deel van je onderwerp uit te lichten terwijl jezelf in de schaduw stond.
Ik stapte nabij een natuurgebied uit de auto en nam de camera ter hand en liep een smal bospaadje in. Het pad kwam uit op een plek waar je links nog hetzelfde bos had en rechts prikkeldraad met daarachter een woest stuk heideveld. Het was er voor iemand die een plaatje wilde schieten saai!
Ik aanvaarde de teleurstelling en keerde me om om richting de auto te lopen, toen ik weer op het paadje tussen de bomen liep werd mijn aandacht vanuit mijn linker ooghoek getrokken door iets helders; in ieder geval een niet in die omgeving voorkomende kleur.
Ik deed een stap terug en zag een kruis van vurenhout gemaakt. Het kruis was van een bijzondere eenvoud, de twee latjes werden door één enkele spijker bijeengehouden. De grond vóór het kruis vertoonde een scherpe vierkante snede die duidelijk maakte dat de begrafenis nog niet zo lang geleden had plaatsgevonden.
Ik heb gewacht tot de zon kans kreeg om door de bladeren te schijnen en er een foto van genomen.
Voor mij was het nog steeds een gewone foto totdat ik hem op Flickr plaatste en de eerste reacties loskwamen.
Er schijnen elders op deze aardbol traantjes te zijn weggepinkt om het heengaan van een anoniem huisdier
Ik kijk nu heel anders tegen dit prentje aan dan toen ik er voor stond. Soms zijn foto's ontroerender dan de live ervaring.
Ik ga het steeds leuker vinden!
By Lesneyman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten