Een Hollandsche advertentieopdracht

Een advertentieontwerp voor een krant uit de tijd dat:

• alleen moeders de kinderen verschoonden
• er alleen nog maar katoenen luiers waren
• er nog geen klittenband bestond
• baby's nog rustig bleven liggen

Ontwerp: Arie Emens, Groningen

Een Hollandsche advertentieopdracht (4)

Een advertentieontwerp voor een krant uit de tijd dat:

• niet-boeren klompen dragen
• de man de krant vasthoudt en de vrouw mee mag lezen
• deze vrouw ook nog blijft lachen
• kranten in de klompen voor warme voeten zorgen

Ontwerp: Arie Emens, Groningen

Kristalbad Langeleegte Veendam zomer 1975

"Daag mam, ik ga."
"Heb je je geld bij je?"
"Oo, nee vergeten."
"Hier heb je een gulden, dan kan je nog wat snoep kopen, en uit de zon blijven hè." "Ja mam, je had me toch ingesmeerd."
"We gaan om zes uur eten, en blijf toch maar gewoon uit de zon."
"Doei." Ha, niet alleen snoep, misschien zit er ook nog wel een ijsje in, maar dan moeten ze wel op tijd omroepen, anders kom ik te laat voor het eten.
Ik verdwijn door de keuken en het washok via de achterdeur naar buiten.  Omdat ik weer een hele middag naar het zwembad aan de Langeleegte ga, ben ik zo opgewonden en druk dat ik mijn handdoek en zwembroek vergeet mee te nemen die mijn moeder al had klaargelegd op de wasmachine in het washok. Ik doe de achterdeur weer open, ja, daar lag de handdoek keurig opgerold. 
"Mam, zit mijn zwembroek er al in?"
"Ben je nog niet weg? Ja, die zit er in hoor." Van de plank boven de wasmachine, achter het oranjegroen geblokte gordijntje, pak ik een plastic tas van Dohle, een modehuis in de Kerkstraat van Veendam. Die tassen hebben we genoeg omdat mijn moeder voor dit bedrijf wel eens verstelwerk deed wat mijn zeven jaar oudere broer vervolgens bij de klanten afleverde voor tien gulden per week. Wat mijn moeder verdiende weet ik niet, maar ik kon er in ieder geval van naar het zwembad. Ik stop gauw de handdoekrol in de groene plastic tas en loop weer naar buiten en sta direct in de volle zon, zonder een zuchtje wind. Ik pak mijn fiets uit ons schuurtje en volg al fietsend, met de plastic tas aan het stuur, het drie tegels brede tuinpad naar de brandgang. Ik neem een bocht naar rechts de brandgang in en verdwijn uit het zicht van mijn moeder, ik fiets de zomer van 1975 in, negen jaar jong. Ik fiets onze wijk, Sorghvliet 2, uit en rijd een stukje het Boven Westerdiep op om vervolgens de grote parkeerplaats van de Sorghvliethal schuin over te steken, deze is in mijn ogen zó groot, en in combinatie met de hete zon, net een woestijn. Via de Sorghvlietlaan kom ik bij het busstation van de G.A.D.O. terecht en fiets over het met olie besmeurde terrein. 

Zo, nu nog een klein stukje Langeleegte en dan rechtsaf, om de lichtmastenfabriek van Schot heen, en dan fiets ik de entree van "Sportpark de Langeleegte" tegemoet. Aan de linkerkant, onder de bomen, kan de fiets staan. Er staan er inmiddels al meer dan honderd. Ik loop richting de kassa van het "Kristalbad", die is links van de kassa's van de voetbalclub. De kassa is niet meer dan een hokje van een anderhalve meter in het vierkant, rondom glas in een wit houten framewerk. Gelukkig voor de dame in het hokje staat deze permanent in de schaduw.

Ik koop een kaartje en loop een vijftigtal meters pal naar het noorden en voel na tien meter de zon hevig in mijn ingesmeerde maar onbedekte nek branden. Links van me zwelt het lawaai van schreeuwende en gillende kinderen aan. Ik schop nog even een steentje uit mijn sandaal die ik ongemerkt had meegenomen van de plek waar ik mijn fiets achterliet.
Het pad waarover ik loop wordt aan beide zijden afgebakend door witte betonnen paaltjes waardoorheen een stevig ijzerdraad loopt. Tussen deze paaltjes en ondersteund door het draad groeit iets wat een heg voor moet stellen. Linksaf en richting het westen is het breder en heb ik links van me de eerste rij badhokjes en kijk ik rechts uit over het pierebadje. De deurtjes van de badhokjes zijn aan de boven-, en onderkant open, de hokjes zelf zijn van gemetselde rode baksteen dat gedeeltelijk gepleisterd is, sommige van deze hokjes hadden nog een klein verweerd spiegeltje op de achterwand. 

Het pierebadje rechts van me is wel het grootste pierebadje dat ik ken, het bestrijkt de volle breedte van het zwembad (en het zwembad was hier ook nog eens breder dan de rest). Ik loop iets naar voren en kijk over de rode berbers heen op het strookje gras, dat voor de helft uit een talud bestaat. Alleen dán zie ik of hier ook vriendjes liggen. Het is een linke plek omdat de gele asemmers een verzamelplaats van wespen zijn, en als je dáár niet door geprikt wordt, dan kunnen de stekelige berbers je nog te pakken krijgen. Geen vriendje te zien. Ik loop door en moet nu om een soort koepelgebouw heen lopen, over het terras, naar het gedeelte voor de oudere jeugd. In dit gebouwtje zit ook de beroemde snoepwinkel die op gezette tijden opengaat. Binnen een minuut na opening van de toko vormt zich meestal een wriemelende rij witte, bruine en roodverbrande kinderen voor het loketje. Rillend in schaduw en huppelend op de hete grijze tegels wanneer in de volle zon. Masseeblokken voor vijf cent, een salmiakknots voor tien cent een dropstengel met een rood gedraaid randje voor vijf cent, zwart en wit: beroerd worden voor tien cent....... 
Er is nu geen rij, maar alle kinderen rennen omdat de betontegels eenvoudigweg veel te heet zijn.
Voorbij het koepelgebouw gekomen is daar de volgende rij badhokjes in het verlengde van de vorige. Ondanks dat ze er hetzelfde uitzien, heb ik hier het gevoel dat ik bij de grote jongens hoor. Deze hokjes staan namelijk pal tegenover het diepste deel van het zwembad.

Ik kies een hokje uit met de droogste vloer wat niet meer is dan een paar grijze betontegels. Het t-shirt is nat op de rug en dat is niet geheel de schuld van de fietstocht door de felle zon maar ook van de materialen die in deze tijd gebruikt worden voor kledingstukken waarvoor ze eigenlijk niet geschikt zijn zoals polyester.
De kleren verdwijnen in de plastic tas en rol de handdoek af om bij mijn zwembroek te komen, een rood/zwart rolltje zoute drop valt er uit en verlaat bijna al rollend het badhokje, ik kan hem nog net terugharken met mijn tenen. Dankje mam! Zo, zwembroek aan en met de groene plastic tas onder de handdoek over het betonnen loopbruggetje naar de overkant van het zwembad. Op de brug lopend heb ik het diepe wedstrijdbad aan mijn rechterzijde en het minder diepe ( tot ongeveer 1,40) aan mijn linkerzijde. Tot tweemaal toe krijg ik een bal tegen de zijkant van mijn onderbeen. In het diepe wordt de loopbrug, die ondersteund wordt door kleine pilaren, ook fanatiek verdedigd door een tweetal keepers in het water. Mijn rechterkuit begint te gloeien maar ik geef geen kik, ik heb tenslotte een diploma A en B op mijn zwembroek zitten en dan zeur je niet.
Nóg geen vriendjes, nou ja, die komen wel! Ik zie genoeg schoolgenoten, maar die hebben allemaal hun eigen groepje.
Ik leg mijn handdoek in de schaduw op het gras in de buurt van de stalen glijbaan, dan zit ik ook in de buurt van het geheimzinnige bassin die in de bosjes verscholen ligt, dichtbij het stookgebouw. Als mijn vriendjes komen gaan we daar vast weer even kijken. Het is er wel een beetje vies en door de permanente ligging onder de bomen is het er altijd stervenskoud, helemáál in je zwembroek. Veel water staat er niet in en als je mazzel hebt kan je kikkers zien zwemmen. 
Van de badmeesters en badjuffrouwen mag je daar helemaal niet komen en moet je dus ook heel voorzichtig te werk gaan om er achter de bosjes te verdwijnen, de toren van het badpersoneel is immers vlakbij. 
Na een dag lang zwemmen, spelen, loltrappen, klieren, ruzieën, rennen, verhalen vertellen, nóg sterkere verhalen vertellen, snoepen, één wespensteek bij een vriendje en een waarschuwing voor een ander vriendje, klinkt het door de megafoon vanaf de toren: "Wie een ijsje wil verdienen moet hier onder aan de trap gaan staan". Ik kijk op de grote klok op het koepelgebouw en zie dat het half zes is. Dat ga ik redden. Ik ren me een ongeluk naar de toren en zie dat er al negentien kinderen staan. Ik draai me om en zeg hardop tegen mezelf: "Dat avondeten ga ik zeker redden" en besluit de volgende keer nog dichter bij de trap van de toren te gaan liggen. 
VEENDAM, WAT HEB JE ER EEN LELIJKE PARKEERPLAATS VAN GEMAAKT!


Vrienden van het Kristalbad Langeleegte zitten HIER!

Scholten's ster

Zo rond 1938 moet Arie Emens de opdracht hebben gekregen om de stroop van Scholtens nog eens goed onder de aandacht te brengen. Hij liet zijn dochter (en mijn schoonmoeder) Alida hier poseren met een bammetje Scholtens stroop als beleg.
Zoals je kunt zien valt het beeldmerk van W.A.Scholten nogal op; de davidster met de "S". Met een davidster had dit beeldmerk echter niets van doen aangezien de familie Scholten protestants was. Het lijkt er meer op dat de dubbele driehoek is ontstaan uit een poging om van de letters W en A een beeldmerk te maken. Een beladen betekenis had dit symbool toen (nog) niet. Het beeldmerk bestond toen, zoals in de advertentietekst ook is te lezen, al zo'n 75 jaar. Toch een vreemd gezicht die ster met dat meisje dat hier (misschien juist door die ster) toch enige gelijkenis met Anne Frank vertoont.
De prent is waarschijnlijk een ontwerp voor een advertentie. De afmeting van dit exemplaar doet eerder denken aan een soort raam-, plakposter.

Snoep of je leven

Opmerkelijk bericht uit "De Waarheid" van woensdag 28 november 1945.
Buitenproportioneel geweld (wat geweld in mijn ogen meestal is), helemaal gezien de buit.
Maar Groningen kon weer even rustig slapen.

Nog meer Groninger gedichten opgeduikeld

Tjonge, ik bleek in plaats van één, maar liefst vier singeltjes met Groninger poëzie te hebben. Ik heb nu twee opnames gemaakt van het singeltje "Jan Klompsma draagt Groninger gedichten van Simon van Wattum voor".
Het zijn in totaal 13 gedichten.

Hier de gedichten: De vroage, Verroad, Febrieksaarbaider, Snij, Opstandeg, Achter de pereboom en Febriek.



En hier de gedichten: Daip in moanlicht, Haarst, Regen, 't Verloren Loug, De dreum en Stil woater.


Veel luistergenot (er is niet zo veel te zien).

Grunneger plakploatjesbouk

Plakplaatjes; Appie Heijn doet ze bij de boodschappen, Verkade deed dat ook, Douwe Egberts had er ook een handje van en dan hadden we ook nog de N.V. Stoomkoffiebranderij & Theehandel H.Smith uit de Groninger Poelestraat (wie heeft er niet van gehoord). En laat ik dáár nu eentje van gevonden hebben. Hij lag tussen een paar plaatjesalbums van Verkade. Ach ja Verkade albums, wie heeft ze niet in de handen gehad, en wie heeft niet eens van een kennis of familielid te horen gekregen "Waist wa'k nog op zolder lig'n heb? Nog 'n poar haile òlle plakbouk'n van Verkoade, dij bin'n hail veul weerd". Nou dat valt tegen hoor, ze zijn er nog bij duizenden. Maar een regionaal uitgegeven plaatjesalbum is toch een beetje bijzonderderder. Het schijnt zeker niet de eerste keer geweest te zijn dat deze stoomkoffiebranderij uut Stad zo'n album heeft uitgegeven, hier een album uit 1924 genaamd Veldbloemen Plaatjesalbum. Het exemplaar dat ik op mijn zolder vond heet 'Hun grootste sportdag - Twaalf interviews met bekende sportkampioenen door Han Hollander'. Het is werkelijk een prachtig boek uit 1938. Ik heb het boek ooit eerder in handen gehad, maar het zag er door het kaftpapier dat er omheen zat niet echt aantrekkelijk uit. Dit kaftpapier (een soort vetvrij bakpapier) had er wèl mooi even voor gezorgd dat het album er nog absoluut nieuw uitziet. In het album trof ik naast een, helaas niet helemaal complete, collectie foto's (uiteraard) ook nog, op een los velletje papier, de originele spelregels van deze actie aan.

 Het boek bevat ook twee foto's en een 'groot' interview met Be Quick-speler Plenter. Dat ga ik hier nog een keer plaatsen.
Heeft u nog foto's voor dit plaatjesalbum, neemt u gerust contact met mij op want de zilveren theelepeltjes en de mooi uitgevoerde trommeltjes met één pond Beste Java Koffie zijn op!

Ziggo muts

Vroeg opgestaan omdat ik weer even in het ritme van de vroege diensten moet komen die morgen weer gaan beginnen.
Pootjes op de tafel, kop koffie rustend op mijn buik, lekker achterover leunend even het laatste nieuws oppikken van RTLZ en de NOS.
K**, af en toe knettert het uit de speakers en flitsen er lege 'blokjes' over het beeld terwijl het beeld dan af en toe stilstaat.
"Nou dat ziet er niet best uit" klinkt het vanuit een andere hoek van de kamer.
En dan, bij de vierde teug koffie, staat het beeld op zwart. "Nou, da's lekker", hiermee niet de koffie bedoelend. Mijn echtgenote voegt er meteen aan toe "Da's inderdaad lekker, ook geen internetsignaal meer, ik denk dat we even moeten bellen".
Ik heb op dat moment meer zin in koffie dan een gesprek met een Ziggo-medewerker en deel mijn vrouw mede hoeveel teugen koffie ze geduld moet hebben eer ik aan zo'n telefoonavontuur ga beginnen.
"Nou geef dat telefoonnummer maar even, staat die toevallig op het internet?", "Nee, ik heb hem ook ergens op de zenderkaart staan gelukkig". Voordat ik het nummer intoets haal ik eerst de voeding van het modem eruit en sluit die na ongeveer tien seconden weer aan (dit soort dingen vragen ze toch altijd om te doen), wetende dat het toch niet zal helpen. Okee, niets dus, dan maar de telefoon hanteren. Dat werd dus de mobiele telefoon omdat de huisaansluiting ook niet werkt.
0900-1884 (10 cent p/m plus het lokale gesprekstarief).
Na drie of vier keuzemenu's krijg ik eindelijk te horen dat de wachttijd ongeveer twee minuten is en moet ik me dus zo lang vermaken met de Bee Gees die "Stayin' alive(?)" ten gehore brengen. Gelukkig blijkt de vooraankondiging van de twee minuten te kloppen.
G o e d e  m o r g e n, w a a r m e e  k a n  i k  u  v a n  d i e n s t   z i j n?
Een gezellig klinkende herintredende huismoeder met een zachte géé die iets te langzaam sprak gaat mij dus helpen om de klacht in ontvangst te nemen of op zijn minst mij vertellen wat er loos is.
L(esneyman): "Goedenmorgen u spreekt met Lesneyman en ik heb een probleempje".
Z(iggo): "Okee meneer Lesneyman, mag ik uw postcode en huisnummer alstublieft?"
L: "Oh, ja dat maakt het natuurlijk makkelijker voor u, eh...9999 A.."
Z: "9999, ja?"
L: "AA".
Z: "AA, huisnummer..".
L: "111".
Z: "111, okee......mmmm......jaaaaaaa.......even kijken.....meneer Lesneyman uit Assen? Klopt dat?"
L: "Ja, dat klopt mevrouw, dat staat maar op èèn naam hè" probeer ik een beetje te grappen.
__ Geen reactie. __
Z: "Wat is het probleem precies meneer Lesneyman?"
L: "Nou heel simpel ik heb geen t.v.-signaal, geen internetsignaal en geen telefoonsignaal meer. De t.v. toont de mededelingen 'E48  geen signaal' of 'E52 zoekt naar een signaal'. Het modem heb ik al opnieuw opgestart".
Z: "Ik zal eens even kijken.....pm, pm, pm, pm,......eens even kijken.....jaaaaaa.....okeeeeeeeeee......ik zie dat u gewoon een signaal heeft.... heeft u de stekker er al uitgehaald?"
L: "Waaruit, uit het modem? Ja dat heb ik u net gezegd".
Z: "o, dus dat heeft u al gedaan..........eens even kijken.......(hoor wat getik op een toetsenbord)......jaaaaa.......nou ik kan hier niet direct iets ontdekken".
L: "Dat lijkt me vreemd, ik lig er helemaal uit en u kunt zien dat er gewoon een signaal is? Er is vorige maand trouwens net groot onderhoud geweest".
Z: "Is dat zo? Okee".....hmmmmm......tik,tik,tik,......kunt u de kaart er even uithalen?"
L: "Kaart? wat bedoelt u, welke kaart".
Z: "De smartcard in uw decoder, als u die er e.....".
L: "Oh de smartcard, maar die ga ik er helemaal niet uithalen, dat doe ik niet want die heeft niets met het internet te maken en al helemaal niets met de telefoon".
Z: "Okee.....okee.....en het modem had u al opnieuw opgestart....."
L: "Ja dat had ik al gedaan, maar daar ligt het niet aan, al-les ligt er uit".
Z: "Wat voor beeld heeft u nu op uw televisie? Heeft u sneeuw of zo?"
L: "Nee, ik heb die blauwe balk met de signaalmelding E48 of E52".
Z: "Dus u heeft geen sneeuw..."
L: "Nee, weet u wat, u heeft mij helemaal niet meer nodig ik leg deze klacht nu bij u neer. De storing ligt niet bij mij, dus u kunt mij laten doen wat u wilt maar dat doe ik toch niet. We kunnen nu net zo goed de verbinding verbreken".
Z: "Bent u ook al even bij de buren geweest?"
L: "Nee, natuurlijk niet".
Z: "Waarom niet?"
L: "En dan? Dan moet ik vervolgens tóch bellen. Daar komt nog eens bij dat we vroeger allemaal van hetzelfde bedrijf ons signaal kregen, maar dat dat al sinds jaaaren niet meer zo is, iedereen heeft een andere provider of weer een ander abonnement, dus zal ik meer dan één of twee buren moeten vragen in mijn ochtendjas".
Z: "Eens even kijken, ja...ik kan hier ook niets ontdekken. Ik zie dat er meer meldingen bij u uit de buurt komen".
L: "Wàt?
Z: "Ja, ze zijn met een reparatie bezig en....."
L: "Wat zegt u nu? Ho even, even luisteren....u wil mij allerlei rare capriolen laten uitvoeren om de verbinding weer te herstellen en u constateert met één druk op de knop dat er een storing is waar een monteur bij is?"
Z: "Ja dat zie ik nu".
L: "Had u dit niet eerder kunnen doen, ik bedoel, het is toch zoveel makkelijker om eerst die knop in te drukken om te kijken of er een grote storing is".
Z: "Ja maar zo werken wij, zo werken we stapsgewijs naar het probleem toe om die te kunnen hertstellen".
L: "Waren we niet veel eerder klaar geweest als u, gezien mijn  probleem, het meest waarschijnlijke had gecheckt. Ziggo adviseert zélf op haar infokanaal dat indien er zich storingen voordoen men eerst even moet checken op de site, dan wel het infokanaal, of er toevallig grote storingen of onderhoud aan de hand zijn".
Z: "Meneer Lesneyman, wat wilt u van mij dan?"
L: "Niets, ik meld een storing en verwacht van u dat u zegt: bedankt, we gaan dat even checken en sturen dan een monteur. Of: Ik zie dat er een storing is en er is nu iemand bij. Als alles er uit ligt moet u mij niet vragen om rare, niet ter zake doende dingen, te doen".
Z: "Maar zo werkt het wel meneer, anders weten wij ook niet wat er aan de hand is".
L: "Dát had u kunnen weten, u zag het net toch ook dat er een storing was? Ik hang hier al een minuut of vier, vijf aan de lijn voor iets wat vijftien seconden had kunnen duren".
Z: "Nou ik zie dat u net twee minuten met me praat".
__ Ze houden dat dus precies bij en ze was mijn intieme twee minuten met de Bee Gees vergeten.__
L: "Nou ik ga in ieder geval de verbinding verbreken en bekijkt maar wat u met deze melding doet, ik wens u nog een goede morgen mevrouw".
Z: "Mag ik u ook nog een goede morgen toewensen, dag meneer Lesneyman".
__---__---__---__              
Drie kwartier later was alles weer hersteld! 
Ik wist dat Unox mutsen heeft, nou ik kan je vertellen; ZIGGO OOK!

'Het zingend hart van Groningen'

Ergens op zolder vond ik tussen wat oude singels een soort envelopje/ hoesje die geen singel kon bevatten, hoewel het formaat wél klopte. Dat singeltje zat er dus wél in, het had de dikte en stevigheid van een boterhamzakje. Het hoesje is saai en nodigt niet echt uit om er eens recht voor te gaan zitten. Toch is het waarschijnlijk weer een stukkie Groninger historie. Het ploatje bevat een twaalftal Groninger gedichten. Van het eerste gedicht van de A-kant heb ik een filmpje gemaakt. Het is het gedicht "Slootje in 't veujoar" van Jan Boer (1899-1983), door hem zelf voorgedragen.

Op het singeltje staan meerdere voordrachten van Groninger gedichten, o.a. van de in februari 2009 overleden David Hartsema. Ik ga daar misschien ook iets dergelijks mee doen.

Mooiste documantaire van de liefste broer en zus.

Als je deze docu kent, zul je het met me eens zijn. Als je hem nog niet kent, dan wordt je het wel met me eens.
Een ducumantaire over een onafscheidelijke broer en zus. En hij staat gelukkig (nog steeds on-line).

Groninger likeur

Ik ben al een tijdje bezig aan een inhaalslag op de zeer informatieve blog Gelkinghe, dus een hoop oude berichten, maar dat is juist wat ik daar zo interessant aan vind: hoe ouder, hoe beter. Ik heb het dan over de verhaaltjes, verslagen en geruchten van eeuwen geleden of iets minder oud.
Ook dit artikel trok mijn aandacht. Het gaat over de 'natte' Polak, de uitvinder van de Ranja.

Tot elf jaar geleden hadden we vijf jaar in de stad Groningen gewoond, aan de Allersmastraat (6-6a) een pand uit, naar ik meen, 1928. Veel van het woongedeelte was nog in de originele staat, zo zat er b.v. ook nog gespannen muurlinnen op de muren. Tijdens een kleine opknapbeurt hebben we dit verwijderd en kwam er een stukje Groninger historie tevoorschijn. Een lepel van een soort metaal wat mij eerder deed denken aan het metalen keukengerei van een ouderwets speelgoedkeukentje. De lepel is 19,5 cm lang en draagt de naam van de likeurstokerij C.Polak.
Zo zie je maar weer dat de geschiedenis behoorlijk dichtbij kan zijn. Je moet er af en toe eens wat voor slopen.

N.b. Het muurlinnen was van geen enkele historische of isolerende waarde.

Cowclan gaat de uitdaging aan!

Cowclan gaat de uitdaging met de Buma aan. (Ben benieuwd of ik in de toekomst dit beeldmerk moet verwijderen omdat ik dit zonder toestemming gebruik).

Ik vraag me af: ik heb op mijn youtube account onder 'favorieten' ook filmpjes met daarop muziek ge-embed van andere youtube-gebruikers, gaan ze zich daar ook mee bemoeien? Op youtube zelf krijg je een waarschuwing dat je muziek gebruikt waarop rechten rusten. In het ergste geval is je (originele)begeleidende muziek verdwenen en mag je on-line  een vervangend muziekje uit een niet onaanzienlijke lijst uitzoeken (waar je wel automatisch een advertentie bij krijgt). (voorbeeld hiervan) Of je krijgt een mededeling dat wat je doet eigenlijk niet mag, maar als je er voor kiest om er niets aan te veranderen je als dank voor je mooie filmpie een advertentie naast dat filmpie krijgt. (Zie volgende voorbeeld).

Maar voor deze zal ik wel een rekening krijgen,  ....... ik moet het allemaal nog zien.

Gröningen

Een paar jaar geleden kwamen we tijdens onze vakantie in Zweden een enorme particuliere rommelmarkt (aldaar bekend als 'loppis') tegen. Als ik er werkwoorden van mocht maken, dan zou rommelmarkten en vlooienmarkten altijd al een favoriete bezigheid van ons zijn geweest. Maar in Zweden lijkt het wel een volkssport.
Deze loppis was enorm en tussen wat muf ruikende geborduurde tafelkleden en wat kerstverlichting lag een schat aan boeken, veelal héél oude boeken. Ik heb een paar leesboeken uitgezocht en ik vond een soort naslagwerk/ huis-encyclopedie; Tidens Lexikon. Een 2855 pagina's tellend boek met uitklappagina's in kleur uit 1925 voor omgerekend €2,-.

En ja hoor, je gaat natuurlijk op zoek naar bekende onderwerpen en vind dan uiteraard ook een beschrijving (beknopt) van Groningen.


Uit: Tidens Lexikon, koncentrered uppslagsbok, 1925

    Groningen [sjrå'-]. - 1. Provincie in noordoost Nederland, aan de Noordzee. 2360 km.2,  363.000 inwoners. Tamelijk vruchtbaar laagland. In het zuidoosten veel hoogveen, tegenwoordig grotendeels drooggelegd. Veeteelt. -2. Stad in genoemde provincie aan het samenvloeiingspunt van de stromen Hunse en Aa,  89.000 inwoners. Verbinding via een kanaal met de Zuider-zee en Dollart. Handels- en scheepvaartsstad. Textielindustrie. Universiteit.

De waarheid?

Uit: De Waarheid, volksblad voor Nederland van woensdag 28 november 1945

Om het bericht over op handen zijnde ontwikkelingen, betreffende superieure kosmisch straling, te bekrachtigen en om de lezers van De Waarheid toch maar vooral op het communistische hart te drukken dat zij op het goede paard gewed hebben, het volgende bericht één pagina verder.

Komische stralen, of mag ik niet lachen...

Uit: De Waarheid, volksblad voor Nederland van woensdag 28 november 1945

Een logisch staaltje Sovjet propaganda na de twee bommen, op 6 en 9 augustus 1945, op resp. Hiroshima en Nagasaki. Het zou echter nog 4 jaar duren vóór de eerste nucleaire bom getest kon worden, en het 'iets' met kosmische stralen kennen we inmiddels van Jomanda (die vernietigde zichzelf).

Aan de Groninger Jeugd!

Het eerste nummer van "Jeugd", afdeling Groningen.

Op de laatste bladzijde een gedicht van Gerrit Jan van der Veen  "Wat doe jij?"

Het gedicht, het enige van Gerrit Jan, verscheen voor het eerst op 1 mei 1942 in het illegale contactblad De Vrije Kunstenaar, waarvan hij redacteur was. Hij werd op 10 juni 1944 in de Duinen bij Overveen gefusilleerd.

Kloothommel

Wat een kloothommel ben ik zeg. Ik ben hier (blog) nog maar net mee bezig en heb wat geëxperimenteerd met knopjes en mogelijkheden. Met als resultaat dat ikzelf mijn enige volger ben. En dat geeft elke keer dat ik mijn blog open toch weer een behoorlijk zielige indruk.
Hoop toch echt dat er binnenkort een tweede bij komt.